எப்படியாவது வல்லரசாக வேண்டும் என்று பல நாடுகள் கனவு காண்கின்றன. நாமும் அத்தகைய ஓர் கனவில் நித்தம் கண்விழித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். 2020 ல் இந்தியா வல்லரசாவது உறுதி என்று நமது முன்னாள் குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாம் அவர்கள் செல்லும் இடமெங்கும் பெருமையுடன் பறைசாற்றி வருகிறார்.
அமெரிக்காவின் இந்த இலட்சிய வெறிக்கு யார் இடையூறாக இருந்தாலும் அமெரிக்கா ஈவிரக்கம் இல்லாமல் வம்பளந்து விடும். ஈரான், ஈராக், ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற நாடுகளை சின்னாபின்னமாக்கியது போல தனது வளர்ச்சிக்கு குறுக்கே நிற்கும் எவரையும் சிதைத்துவிட அமெரிக்க கொஞ்சமும் அஞ்சப் போவதில்லை. உலகைப் பாதுகாக்கும் காவலன் என்ற வேடம் தரித்து பாடம் புகட்டி விடும்.
இந்த நிலையில், நமது நாடும் வல்லரசுக் கனவோடு பயணிக்கிறது. அதே வேளையில், அமெரிக்காவுக்கு கொஞ்சமும் வியர்த்துவிடாமல் பணிவோடு விசிறிக் கொண்டிருக்கிறது. எதிலும் அமெரிக்காவின் ஆசீர்வாதத்தோடு இயங்கவே நமது நாடு ஆசைப்படுகிறது. அமெரிக்கா தலையில் அடித்தாலும் அது செல்லமாகக் கொஞ்சுவதாகவே இந்தியா நினைத்துக் கொள்கிறது. போட்டியென்று வந்துவிட்டால் போட்டுப் பார்த்து விடுவோம் என்பதில் தெளிவாக இருக்கும் அமெரிக்காவுக்கு இந்தியாவின் வளர்ச்சி என்பது பெரும் போட்டியே. இதை ஒபாமாவே மறைமுகமாக தனது உரையிலே வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.
பூனையின் கையைப் பிடித்து நடக்க எலி விரும்பினால் பூனை வேண்டாமென்றா சொல்லும்? என்றாவது ஒருநாள் அந்த எலி பூனைக்கு விருந்தாகப் போவது நிச்சயம். நமது நிலைமையும் அந்த எலியின் நிலைமையாகிப் போய்விடக்கூடாது என்பதில் கவனம் நிச்சயம் தேவை. நாமே வலிந்துபோய் நட்பு கொண்டாலும் வலியைத்தான் அனுபவிக்கிறோம். நம் நாட்டு அதிகாரிகள் அமெரிக்காவுக்குச் செல்லும்போது பாதுகாப்புச் சோதனை என்ற பெயரில் அவமதிக்கப்படுவதையும் நமது மாணவர்கள் அவமானப்படுத்தப்படுவதையும் நமது நாடு பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.
நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க
வல்லரசுக் கனவு நமக்குத் தேவையா? ஏன்?
ஒரு நாடு இன்னொரு நாட்டின் வளர்ச்சியை விரும்புவதில்லையே? ஏன்? இந்தியா - அமெரிக்கா நட்பால் ஏற்படும் நன்மை தீமைகள் என்னென்ன?
நோயாளிகள் நாடிச் செல்லும் ஓர் சரணாலயம் திருச்சி பாத்திமா நகர் திருக்குடும்பம் மருத்துவமனை. தொழுநோயாளிகள், காசநோயாளிகள், எய்ட்ஸ் நோயாளிகள் என பலரும் தஞ்சமடையும் ஒர் தாயின் மடி அது. இங்கு அடைக்கலம் தேடும் பல நோயாளிகள் அவர்களது குடும்பத்தாலும் உறவினர்களாலும் ஊராலும் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்கள். சீ என்று மூக்கையும் வாயையும் பொத்திக்கொண்டு ஒதுங்கிச்செல்லும் மனிதர்களால் அவமானப்படுத்தப்பட்டவர்கள். சமூகம் தனது நாவினால் சுட்ட வடுக்கள் ஆறாமல் அழுதுகொண்டிருப்பவர்கள். இத்தகைய நோயாளிகளின் அழுகிப்போன புண்களை பரிவோடுக் கழுவித் துடைக்கிறார்கள் அங்குள்ள செவிலியர்கள். இதயத்தில் உறைந்த பயத்தையும், வெறுப்பையும், அவமானத்தையும், கோபத்தையும், வேதனையையும் போக்கி ஆறுதல் தருகிறார்கள். நோயாளிகளின் குழந்தைகளை தாயன்போடு அரவணைத்துப் பேணுகிறார்கள். இங்கு பொங்கி வழிந்தோடும் மனிதநேயம் மனதை கொள்ளை கொள்கிறது.
சித்தார்த்தன் என்பவர் நோயினால் அவதியுறும் மனிதரைப் பார்த்தார், முதிர்ந்த வயதினால் தள்ளாடுபவரைக் கண்டார், இறுதிச்சடங்கிற்காக ஊர்வலமாகக் கொண்டுச்செல்லப்படும் பிணத்தைப் பார்த்தார். மனதிற்குள் எண்ணங்கள் அலைமோதுவதை உணர்ந்தார். மரத்தடியில் அமர்ந்து அனுபவங்களை ஆய்வு செய்தார். ஞானம் பெற்று புத்தராக உருவெடுத்தார். அனுபவங்கள் அவரை மாற்றின.
ஆசிரியராக பணிபுரிந்தார். அதே சமயம் கொல்கொத்தாவின் சேரிப்புறங்களிலும் சாலையோரங்களிலும் மக்கள் பசியிலும் நோயிலும் முதுமையிலும் வாடுவதைக் கண்டார். தனது ஆசிரியப் பணியை விட்டுவிட்டு சேரிகளை நோக்கி புறப்பட்டார். சாலையோரம் கவனிப்பாரற்றுக் கிடந்த மனிதர்களை அன்போடு அரவணைத்து ஆதரவு அளித்தார். அநாதைகளாகக் கைவிடப்பட்டக் குழந்தைகளை தாய்போல பேணி வளர்த்தார்;. அன்னைத் தெரசாவாக புகழ்பெற்றார். அனுபவங்கள் அவரை மாற்றின.